تأثیر کیتوزان و نانوکیتوزان بر مقاومت اسیدی لیستریا مونوسیتوژنز

کیتوزان، یک پلیمر غیرسمی است که از داستیلاسیون کیتین به دست می آید، به دلیل استفاده های تجاری فراوانی که در صنایع غذایی دارد توجه زیادی را به خود جلب کرده است. در تحقیق حاضر توانایی کیتوزان و نانوذرات کیتوزان در حساس کردن لیستریا مونوسیتوژنز به phهای پایین مورد ارزیابی قرار گرفت. به این منظور سلول های لیستریا مونوسیتوژنز در محیط tsb با ph برابر با 4 و 5 ایجاد شده به وسیله اسیدهای کلریدریک و استیک با غلظت های صفر، 05/0، 1/0 و 2/0 درصد کیتوزان و نانوکیتوزان به مدت یک ساعت مواجه گردید. کیتوزان اثر ضدمیکروبی مشخصی را در ph برابر 5 نشان نداد اما نانوکیتوزان در غلظت 2/0 درصد سلول های لیستریا مونوسیتوژنز را به این ph حساس تر کرد. اثر ضدمیکروبی کیتوزان و نانوکیتوزان با کاهش ph به 4 افزایش یافت به گونه ای که در این ph، کیتوزان در غلظت 2/0 درصد و نانوکیتوزان در غلظت های 1/0 و 2/0 درصد اثرات ضدمیکروبی قابل توجهی را علیه لیستریا مونوسیتوژنز نشان دادند. به طورکلی اثرات ضدمیکروبی بیشتر نانوکیتوزان نسبت به کیتوزان احتمالاً به دلیل افزایش سطح آن و در نتیجه افزایش تمایل آن نسبت به سلول های باکتری می باشد. نتایج رنگ آمیزی فلورسانس نشان داد که کیتوزان و نانوکیتوزان اثرات ضدمیکروبی خود را با اختلال در عملکرد غشاء سلولی باکتری ایجاد می کنند.